Het is vandaag precies 5 jaar geleden dat ik mijn eerste echte breekpunt had.Eigenlijk niet iets wat makkelijk is om over te schrijven. Afgelopen weken weer een aantal keer mensen gesproken in mijn werk, die zoveel schaamte hebben. Schaamte om het te vertellen dat ze burn-out zijn. Daarom deel ik dit toch. Omdat het iedereen kan overkomen. Ik dacht ook dat mij dit nooit zou overkomen, maar helaas…
5 jaar geleden was het een zondagochtend in november waarbij ik, na weer een nacht zonder slaap, niet meer wist wat ik moest doen. Het enige wat ik wilde was weg. Niets meer moeten, alleen zijn… Dus ik schreef een brief voor mijn man, heb deze op het nachtkastje gelegd en ben in de auto gestapt. Niet wetende wat te doen, besloot ik (lees in inmiddels hysterische toestand) naar zee te gaan. Alleen… Uitwaaien… Maar de eerlijkheid is, dat ik de eerste stoplichten vanaf huis heb gehaald en zo intens verdrietig was, zo moe, zo op, dat ik toen al besloot dat ik zee niet zou halen.
In plaats daarvan belde ik mijn vader op en ben daarheen gereden. Ik verloor elk besef van tijd, maar ben uiteindelijk weer naar huis gegaan en heb me ziekgemeld (en nee ik gaf gewoon aan dat ik de griep had). En met alle klachten die ik had, voelde ik me ook zo. Grieperig en moe. Die week ben ik wel naar de huisarts gegaan en gevraagd of ik iets voor het slapen kon krijgen. Ik sliep al heel lang amper tot niet en was ‘gewoon’ moe. Niets gehoord van wat de huisarts toen echt tegen me zei, ging ik met een recept voor slaapmedicatie naar huis. Wel begreep ik dat ik moest terugkomen voor controle i.v.m. medicatie.
Eind die week hertrouwde mijn vader. Ik weet nog dat het een mooie dag was, maar dat ik alle prikkels amper aan kon. Was zo moe. Die week daarna ging ik gewoon weer aan het werk. Ik weet niet meer precies welke dag het was, maar er kwam al vrij snel een dag waarop ik werkelijk niets meer gedaan kreeg. Volgens mij heb ik 8 uur lang naar een scherm gestaard. Die dag erna moest ik toevallig terug naar de huisarts voor controle m.b.t. de slaapmedicatie. Een van haar eerste vragen was: “Hoe heeft je baas gereageerd?” En ik vroeg haar waarop mijn baas had moeten reageren. “Op het feit dat je burn-out bent”. Ik had tijdens de vorige afspraak niet gehoord dat ze dit had gezegd en was oprecht verbaasd. Ik weet nog dat ik zei dat ik niet burn-out was maar gewoon moe. Maar ze was duidelijk: “Als jij je baas niet belt, doe ik het”.
Ik ben blijkbaar burn-out
Hiermee ging ik naar huis, waar toevallig mijn man & schoonmoeder waren en wilden direct weten wat de huisarts had gezegd. “Ik ben blijkbaar burn-out”, gaf ik aan. Nog steeds in de veronderstelling dat ik alleen maar moe was. Waarop mijn man en schoonmoeder zichtbaar opgelucht waren. Voor hen was het geen verassing, het was een bevestiging. Daarna heb ik zo nuchter als dat ik het hier schrijf, ook mijn baas dit telefonisch verteld. We sloten het gesprek af dat hij mij over 2 weken zou bellen om te kijken hoe het gaat. Ik hang op en kon letterlijk niets meer….
Van werken, zorgen voor onze jonge kids, meerdere keren sporten in de week en sociaal actief zijn, stortte ik volledig in. Ik kon letterlijk niets meer…. Ik kon de trap niet eens meer af…. Ik was burn-out.
Dit was het moment dat ik echt brak. Een moment dat natuurlijk niet zomaar is gekomen. Achteraf gezien ging hier al een jarenlang proces aan vooraf. Hierover heb ik al meer geschreven in eerdere blogs, dus mocht je dat terug willen lezen dan kun je deze vinden op mijn site (onder blogs | mijn burn-out).
Weet wel dat dit mijn verhaal is en dat dit voor iedereen anders is. Wie het ook meemaakt, geen enkel verhaal, breekpunt of herstelproces is hetzelfde. Ik deel dit alleen om openheid te geven, dat je je niet hoeft te schamen. Dat het iedereen kan overkomen… Dat je niet zwak bent, maar juist te lang te sterk bent geweest….
Heb je nu naar aanleiding van mijn verhaal een vraag, stel me deze gerust. Wil je dit liever niet delen met een ander, dan kan dit ook via pb/dm of de mail/app.
