“Zo blij als een kind”. Dat is hoe ik me nu voel. Enthousiast, gemotiveerd & blij….
Het is zo bijzonder dat ik nu naast (jong)volwassenen ook kinderen en hun ouders/verzorgers mag gaan begeleiden. En hierdoor realiseer ik me des te meer dat mijn uitspraak hierboven “zo blij als een kind” niet voor alle kinderen geld. De prestatiegerichte maatschappij waarin wij nu leven is voor veel volwassenen al een uitdaging. Niet voor niets zijn er zoveel mensen die stress klachten hebben of zelfs burn-out raken. Maar onze kinderen groeien hier ook in op.
Kun je nog wel kind zijn?
Al jong leren ze hoe een tablet werkt en moeten ze ons soms leren hoe bepaalde programma’s werken. In groep 2 moet je al aardig wat letters kennen van het alfabet. VSO, TSO, BSO, NSO zijn geen onbekende begrippen. Ook sporten ze al van jongs af aan en daarnaast willen ze ook nog graag spelen. Opleiding moeten toch eigenlijk wel minimaal HBO niveau zijn en het zou toch wel heel fijn zijn als je al vroeg weet wat je later wilt worden. De lat ligt hoog. In mijn ogen te hoog! En de snelheid waarin we leven neemt toe. Maar past dit wel bij het opgroeien? Is er wel genoeg ruimte om ook gewoon kind te zijn en in je eigen tempo te leren?
Mijn haat-liefde verhouding met labels
Tegenwoordig kom je geen klas meer tegen waarin niet meerdere kinderen een ‘label’ hebben. En ook hierdoor wordt er steeds meer van leraren gevraagd omdat we als ouder/verzorger ook graag willen dat ze ons kind echt zien en dat er aandacht is voor de uitdagingen die ze hebben. Maar als leerkracht wil je elke kind aandacht geven. Wel of geen label…. Aandacht en zorg hebben ze allemaal nodig.
Ik heb echt een haat-liefde verhouding met het woord “labels”. Enerzijds ben ik blij dat we tegenwoordig beter in staat zijn om vast te stellen waarom een kind bepaalde gedragingen heeft. Maar aan de andere kant …. Ik geloof wel echt dat benoemen wat iets is, echt kan helpen met begrip en een oplosrichting. Als voorbeeld neem ik mezelf. Sinds een jaar of vier, weet ik dat ik hoogsensitief ben (of zoals ik het zelf liever noem: hoog empathisch). Ik kan hierdoor veel beter begrijpen waarom ik op een bepaalde manier reageer op een situatie. Ik had het echter fijn gevonden, wanneer ik dit eerder had geweten. Misschien was ik dan wat minder streng voor mijzelf geweest, of had ik beter begrepen waarom mensen mij niet altijd snappen. Nu weet ik dat wat ik voel echt zo is, maar vooral dat niet iedereen dit voelt. En dat is oké.
Maar je bent niet je label!
Een label kan dus bevrijdend zijn, of richtinggevend. Maar het definieert je niet! Mijn man zei laatst: “Je bent dus hoog sensitief, maar dat is niet wat je als eerste tegen iedereen zegt?”. Als je dat gaat doen, zien mensen eerst de HSP en dan pas Marisca. Iedereen heeft talenten en uitdagingen. Ik geloof echt dat als kinderen op jonge leeftijd leren, dat beide kanten er zonder oordeel mogen zijn, dat zij meer zichzelf kunnen zijn. Ze zitten beter in hun vel en zijn hierdoor weerbaarder voor de druk en verwachtingen van buitenaf.
Hulp vragen is oké!
Weet ook dat hulp vragen echt oké is.
• Misschien merk je dat je kind niet zo lekker in zijn/haar vel zit.
• Misschien zijn er uitdagingen als woede aanvallen, huilbuien of pesten.
• Misschien is er onrust in het leven van je kind door scheiding, verlies of veranderingen.
• Je kind wordt gepest of gaat onderpresteren op school.
• Misschien zit je zelf niet lekker in je vel of heb je een burn-out en wil je hulp hoe om te gaan met de kinderen.
• Of misschien geeft school een signaal.
Wat het ook is, weet dat hulp/advies vragen oké is en dat je met vragen nu dus ook bij mij terecht kunt. Indien nodig plannen we een vrijblijvend kennismakingsgesprek in en bespreken we samen de mogelijkheden.
