Ik krijg steeds meer vragen over mijn burn-out. Vragen over hoe ik dit herkende, wat ik tijdens mijn burn-out heb meegemaakt en hoe ik eruit ben gekomen.
Doordat ik nu ook zelf mensen coach met o.a. stress & burn-out klachten en het natuurlijk iets is waar veel mensen te maken hebben, begrijp ik deze vragen heel goed.
Daarom heb ik dus besloten om af en toe een persoonlijk blog te schrijven over mijn burn-out. Het is mijn verhaal en zijn mijn ervaringen, dit betekent dus niet dat dit voor iedereen hetzelfde is. Iedereen ervaart een burn-out op zijn manier en heeft zijn eigen weg hierin te volgen.
Mogelijk geeft mijn verhaal je wat herkenning, erkenning of inzichten in stress & burn-out. Misschien juist wel hoop dat het weer goed kan komen. Misschien herken je jezelf of een ander hierin, of een collega, een medewerker, een vriend(in) of iemand binnen de familie. Wat jouw reden ook is om mijn verhaal te lezen, ik hoop dat het je helpt op welke manier dan ook.
Wat vooraf ging
Een burn-out krijg je niet zomaar. Meestal gaat er al een lange periode met opbouwende stress aan vooraf. Dat was voor mij niet anders. Het rare is wel, dat wat ik hierover ga vertellen, ik mij op dat moment zelf niet realiseerde. Ik heb mijn burn-out niet zien aankomen en het overviel mij. Mogelijk als je mijn verhaal gaat lezen, zul je dit misschien niet snappen. De signalen zijn toch duidelijk? Achteraf gezien, kan ik zeggen dat ik het daarmee eens ben. Maar op dat moment, echt niet.
Persoonlijk denk ik dat mijn burn-out ontstaan is na jarenlang niet naar mijn gevoel & lichaam luisteren, niet klagen en vooral doorgaan. Ook al had ik het even moeilijk, er was altijd wel iemand anders die het zwaarder had. Ik had geen reden om me zo te voelen, dus ging ik maar door. Ik zorgde liever voor een ander, dan voor mezelf. En dat voelde ook goed. Ik heb het altijd al fijn gevonden als ik iemand anders kon helpen. Maar realiseer me nu wel dat ik ook beter voor mezelf had moeten zorgen. Een aantal “grote” gebeurtenissen die na mijn 25e hebben plaatsgevonden, hebben denk ik wel meegewerkt aan het ontstaan van mijn burn-out. Mede omdat ik het toen nog heel moeilijk vond om bij mijn emoties te kunnen. Ik kon echt wel huilen om dingen, maar echt naar binnen, naar mijn gevoel… Nee dat liever niet. Ik was iemand die liever alles praktisch regelde. Bezig blijven, organiseren, niet klagen en doorgaan. Ik wilde niet zielig gevonden worden en vond ook dat ik niet mocht mopperen. Er waren altijd wel mensen die het erger hadden en bij mij viel het dus wel mee. Achteraf gezien denk ik wel, had het maar toegelaten en durfde ik toen maar meer op mezelf te vertrouwen. Maar ja, dat is achteraf en daar kun je nu niets meer mee.
Volgende blog
In mijn volgende blog wil ik jullie meenemen in de gebeurtenissen die volgens mij hebben meegespeeld in de opbouw van stress.
